SIŁA SKRZYWDZONYCH

‍

Papież Franciszek mówiąc o pomocy osobom skrzywdzonym wykorzystaniem seksualnym zachęcał „by każdy ochrzczony czuł się zaangażowany w jakże potrzebną przemianę kościelną i społeczną. Taka przemiana wymaga nawrócenia osobistego i wspólnotowego”.  Wiele osób skrzywdzonych wykorzystaniem seksualnym pozostaje w Kościele. Są w nim pomimo krzywdy oraz czasami raniących słów ze strony wspólnoty. Dzisiaj, kiedy Kościół zbudował struktury reagowania, pomocy i prewencji chcemy dalej tworzyć kulturę zatroszczenia się o najsłabszych jej członków. Chcemy tworzyć wspólnotę Kościoła bezpieczną i gościnną dla wszystkich. Jak tworzyć mechanizmy partycypacyjnego i inkluzywnego angażowania wszystkich członków społeczności kościelnej w starania na rzecz ochrony najsłabszych? Czego Kościół może dziś nauczyć się od osób skrzywdzonych?

GOŚCIE:

- Osoby skrzywdzone

‍

- Agata Kulczycka – psychoterapeutka i pedagożka, związana z Fundacją Składak. Współorganizuje Dotkniętych – spotkania (dla) Osób skrzywdzonych seksualnie w Kościele oraz rekolekcje kapłańskie w Porszewicach. Towarzyszy osobom doświadczającym cierpienia, szczególnie tym, które przeszły przez doświadczenie przemocy, również w przestrzeni Kościoła. Wierzy, że uzdrowienie rodzi się w relacji, gdzie ktoś zostaje naprawdę usłyszany i przyjęty. W swojej pracy łączy uważność, czułość i głęboką wiarę w siłę ludzkiej odporności. Wspiera tworzenie miejsc, w których osoby skrzywdzone mogą odzyskać głos i poczucie godności.
‍

- Bp Artur Ważny – od 2024 roku biskup diecezji sosnowieckiej, wcześniej przez wiele lat zaangażowany w duszpasterstwo młodzieży i wspólnot. Bliskie są mu sprawy osób skrzywdzonych w Kościele – wsłuchuje się w ich historie z pokorą i gotowością do zmiany. W swojej posłudze podkreśla znaczenie relacji, dialogu i współodpowiedzialności. Wierzy, że Kościół może być miejscem uzdrowienia, jeśli nauczy się słuchać, przepraszać i towarzyszyć. Szuka dróg prowadzących do Kościoła bardziej gościnnego, pokornego i bezpiecznego dla wszystkich.
‍

- Anna Dróbka - pedagożka, mediatorka, trenerka komunikacji empatycznej w duchu Porozumienia bez Przemocy wg M. Rosenberga. Na co dzień pracuje z dziećmi, młodzieżą i rodzicami w szkole oraz w centrum terapii w Zielonej Górze. Członkini wspólnoty Pustynia w Mieście. Mieszka w Zielonej Górze. W diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Moderacja: ks. Piotr Studnicki

LIST DO CHRZEŚCIJAN W ROSJI

‍

W październiku 2024 roku chrześcijanie z Niemiec, Polski i Ukrainy opublikowali list do wiernych Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (www.lettertorussia.eu) – próbę nawiązania braterskiej rozmowy w czasie wojny. To gest, który pokazuje, że wiara może być mostem, nawet gdy polityka buduje mury.
Jak rozmawiać o pokoju, gdy trwa wojna? Czy podobne inicjatywy mogą otwierać przestrzeń spotkania mimo głębokich podziałów? Jaką rolę mogą odegrać chrześcijanie w budowaniu dialogu ponad granicami?

‍

GOŚCIE:

‍

- Ks. dr Manfred Deselaers - niemiecki kapłan diecezji Aachen, od 1995 roku związany z Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu. Od lat działa na rzecz pojednania, dialogu międzyreligijnego i budowania pokoju w cieniu historii Auschwitz. W 2024 roku był jednym z inicjatorów i sygnatariuszy listu otwartego chrześcijan z Niemiec, Polski i Ukrainy do chrześcijan w Rosji, wzywającego do modlitwy, dialogu i szukania dróg porozumienia mimo trwającej wojny.

- Ks. Walerian Dunin-Barkowski urodził się w 1977 r. w Moskwie, pochodzi z polskiej rodziny Duninów. Z wykształcenia fizyk, od młodości związany z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym jako śpiewak, lektor i nauczyciel. W 2018 r. wyemigrował do Niemiec, gdzie działał w opozycji i pomagał uchodźcom z Rosji. W 2022 r. został wyświęcony na kapłana. Posługuje w parafii św. Mikołaja w Düsseldorfie i kieruje organizacją „Mir Vsem”, która wspiera duchownych sprzeciwiających się wojnie, zmuszonych do opuszczenia Rosji lub Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

SEMINARIUM POLSKO-NIEMIECKIE

‍

60 lat temu padły słowa „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie” – orędzie biskupów polskich do niemieckich stało się symbolem odwagi budowania pokoju ponad podziałami.
Dziś, gdy w Europie narastają napięcia, a media łatwo podsycają wrogość, pytamy, czy potrafimy ten gest odczytać na nowo. Pojednanie nie jest raz na zawsze – wymaga troski, odwagi i gotowości do rozmowy mimo różnic.
Jak dziś twórczo wspominać tamto orędzie? Jak rozmawiać o trudnych sprawach bez wikłania się w wrogość? Czy potrafimy budować mosty, które będą służyć przyszłości Europy opartej na współpracy i pokoju?

‍