Inwazja Rosji na Ukrainę całkowicie zmieniła sytuację w Europie i na świecie. W Polsce rozmowa o wojnie i pokoju, ofiarach i traumach przestała mieć charakter teoretyczny i historyczny. Wraz z przybyciem naszych ukraińskich sióstr i braci obecność wojny i ludzi, którzy ją przeżyli, stała się naszą codziennością i koniecznością.

‍

Jak rozmawiać z nimi bez negatywnego wpływu nacjonalistycznych przesądów, resentymentów i sporów gospodarczych? Chrześcijaństwo może być pomostem do wzajemnego zrozumienia. Żyjący wśród nas świadkowie dramatu wojny muszą zostać wysłuchani w duchu synodalności, zrozumienia i wsparcia. Musimy nauczyć się rozmawiać z Ukraińcami, których wojna dotknęła w bezpośredni, fizyczny sposób – bez pouczania, radzenia i znajdywania łatwych recept.

‍

Gra jednak toczy się także o nasze serca. Papież Franciszek stara się nam to przekazać od początku wojennego kryzysu. Stara się uchronić nas przed najstraszniejszym skutkiem wojny: nienawiścią i chęcią zemsty. Nadejdzie dzień, gdy wojna w Ukrainie się skończy. Czy nasze chrześcijaństwo przetrwa tę próbę? A czy przetrwają ją nasze sumienia?

‍

Najpierw jednak konieczne jest zakończenie wojny. Zjazd może stanowić sposobność do głębszej refleksji nad warunkami pokoju. Warto zastanowić się, jak możemy przyczynić się do przywrócenia pokoju na Ukrainie, dbając jednocześnie o to, aby nie oznaczał on okupacji ani kapitulacji wobec sił, które mogą dalej zagrażać Europie.